Şen otuydum, ben de otuy...

Berbat geçen gece sonrası (burnu hala tıkalı, bir türlü derin uykuya dalamıyor), bugün uyanamam heralde diye düşünürken (Elişimi okula gönderip yeniden yattım, o kahvaltısını ederken ben gözlerimi açık tutma çabası içindeydim ve sonunda dayanamadım ). Lokumcuk ben yattıktan yarım saat sonra, kıpırdanmaya başladı.

Gözümü açmadım ki, belki yeniden uyur. Nerdeee?

Kıpırdanmaya başlamasıyla yatakta ayağa kalkması arasında geçen süre en fazla on saniye sürüyor. Yine öyle oldu. Geldi parmağıyla gözkapağımı açtı. Karşımda ayakta ama yere kadar eğilmiş, kocaman gülen bir yüz ve kocaman bir "Günaayyydııınnn".
Haydi bakalım, gel de uyu!

Yataktan aşağıya ters dönüp bacaklarını sarkıtarak indi. Artık işlevini yitirerek Günce için basamak haline gelmiş koşu bandına indi, çıktı, indi, çıktı, indi, çıktı ve sonunda oturdu. Bana dönüp "şen otuydum, ben de otuy" dedi minik. Ben ve senler hala ters söyleniyor. "Sana mı vereyim?"dememle başladı bu durum, yanıt geldi hemen" Şana". Şimdilik"şana, şen de, şen şen" lerin hepsi "bana, ben de, ben ben" demek aslında. "Ben" diyorsa bu da "sen" demek...

Gösterdiği yere ben de oturdum, üç saniye sonra bu sefer "annem, kalkış" dedi, tamam o zaman kalkalım bakalım.

Bu otur-kalklar da on kez tekrarlandıktan sonra "hadi, diş fırçalayalım" dedim. Fırçayı kapıp kayboldu. "Günceee" diye seslendim. Hem kendisi geldi koşarak hem de seslendi "efemmim?".


İçeriye geçtik birlikte, ben kahvaltı masasına her oturduğum da koşarak "anne del, del " diye elimden çekiştirdi heyecanla.Elimi tutup biryandan da "didiyoşş" diyor, gittiğimiz yer de yedi adımlık mesafe... Birşeyler arıyor belli de ne aradığını anlamadım. Aslında çok açtım ve masaya odaklanmış olduğumdan ona çok da konsantre olamıyordum.

Üç dört kez tekrar etti, benim masaya oturmam, onun gelip elimden tutup geri götürmesi...
Sonunda kendisi gelmeden olduğu yerden seslendi:"Annem, aradim, uböcii yok!".
"Bulamadın mı bebeğim, gitmiş mi?"
"Bulamadim, ditmiş, yok".

Sadece anneannesi değil, ben de yiyeceğim bu kızı...